گاه پیش آمده تا در کلاس درس و یا در محیط های خانوادگی و اجتماعی با کودکانی روبرو شویم که هنگام گفتگو دچار لکنت می شوند و یا نارسایی های کلامی و زبانی دارند اما شیوه درست تعامل با آنها را نمی دانیم. اگر فرزند و یا دانش آموز و حتی یکی اطرافیان شما دارای لکنت است راهکارهای زیر را به خاطر بسپارید تا بتوانید تعامل بهتری با او برقرار کنید:

شنونده صبوری برای کودک باشید، جملات کودک را کامل نکنید یا به‌جای او حرف نزنید.

به کودک نگویید «آرام­تر صحبت کن» ، «عجله نکن»، «نفس بگیر بعد صحبت کن» یا «آرام باش».

به‌جای اصلاح کودک، جمله‌ای را که کودک بالکنت بیان کرده به روش آرام و آهنگین مجدداً بازگو کنید.

تمامی اعضای خانواده در تمامی مواقع آرام، کشیده، آهنگین و با سرعت کم صحبت کنند، تا کودک احساس نکند که فقط با او این‌گونه صحبت می‌شود.

به تمام اعضای خانواده آموزش دهید که به‌نوبت سخن بگویند یا گوش بدهند. همه‌ی کودکان، به‌ویژه کودکانی که لکنت دارند، زمانی که جو خانواده آرام است و توجه شنوندگان را به خودشان جلب کرده‌اند، راحت‌تر می‌توانند صحبت کنند.

با کودک بدون عجله و با سرعت کم صحبت کنید. صحبت‌های شما باید شمرده و آهنگین باشد. میان کلمات مکث کنید.

نشان دهید که به محتوای سخن اهمیت می‌دهید نه نحوه‌ی سخن گفتن.

با کودکی که لکنت دارد به‌طور مستقیم در مورد نیازهایش صحبت کنید و به خواسته‌های او احترام بگذارید.

پس‌ازاینکه صحبت کودکتان تمام شد، چند ثانیه صبر کنید سپس به او پاسخ دهید.

تعداد سؤالاتی که از او می‌پرسید را کاهش دهید. به‌جای پرسیدن سؤال در مورد آنچه کودک گفته، نظر بدهید. هیچ‌وقت همزمان چندین سؤال از او نپرسید.

هرروز به‌طور مرتب چند دقیقه را به کودک اختصاص دهید و به او توجه کنید. مثلاً هرروز از ساعت ۶ تا ۶:۳۰ با کودک بازی کنید. بگذارید کودک بازی را هدایت کند و شما به او دستور ندهید.

بین کودک و خواهر و برادرش یا کودکان دیگر به دلیل لکنت، تمایز قائل نشوید. اگر قانونی برای سایر کودکان وجود دارد، باید برای کودک دارای لکنت هم وجود داشته باشد.

نحوه تعامل با کودکتان را بررسی کنید. مواقعی که کودک با شما صحبت می‌کند زمان بیشتری به او اختصاص دهید. او باید به‌اندازه‌ی کافی فرصت برای حرف زدن داشته باشد.

در حین صحبت با کودک تماس چشمی را حفظ کنید و حتی هم‌سطح کودک قرار بگیرید و با حرکت سر به نشانه تایید با او همراهی کنید.

کودک را هما ن طور که هست بپذیرید. از او در همه‌ی موقعیت‌ها حمایت کنید.

توقع غیرمعقول از کودک نداشته باشید.

زمانی که کودکان صحبت می‌کند، شهامت و جرات او را از بین نبرید.

هیچ‌وقت با کودک باخشم و عصبانیت صحبت نکنید.

هنگام صحبت کودک، به‌طور طبیعی به چشمان او نگاه کنید.

کودک نیاز به اعتمادبه‌نفس بیشتر دارد؛ او را برای انجام کارهایی غیر از صحبت کردن (مانند نقاشی کشیدن، درست کردن کاردستی و …) تشویق کنید.

اضطراب و فشار عاطفی روانی همواره سبب ایجاد لکنت زبان در کودکان و تشدید آن می‌شود. به همین دلیل، باید فشارهای روانی و استرس‌های کودک را شناسایی کرد و آن‌ها را کاهش داد.

از کودک بخواهید که احساساتش را با شما در میان بگذارد. او را به خاطر انجام این کار تشویق کنید.

به‌هیچ‌وجه استرس و نگرانی خود را مقابل کودک بروز ندهید.

هرگز اجازه تحقیر و مسخره شدن کودک را ندهید.

به کودک مسئولیت‌هایی را محول کنید که در توان اوست. مانند تمیز کردن خانه، جمع‌کردن اتاق و یا شستن ظرف‌ها. پس از انجام آن کارها، او را به دلیل توانایی در به اتمام رسیدن کارها تشویق کنید.

به خاطر داشته باشید افراد بازیگران، سیاستمداران، دانشمندان و ورزشکاران زیادی در طی تاریخ لکنت داشته‌اند. پس لکنت مانع موفقیت و حضور در اجتماع برای کودک شما نیست.